چند سخن راجع به ساخت روایت

روایت یکی از معمول ترین نوع نثر شفاهی است که در همۀ دوره ها در فولکلور تاجیک موقعیت استوار داشته است. محققان در توصیف خصوصیت های اساسی روایت بر این باورند که روایت ها «تصویر خبری» مردم دربارۀ این یا آن شخص، حادثه، یا هدف بوده است که گوینده (یا شنونده) به حقیقی بودن آن ها اعتماد دارد و در آن ها فکر مردم افاده می یابد. روایت ها دارای حجم، شکل و ساختار معیّن اند که این خصیصه برای تمایز آن ها از ژانرهای دیگر نثر شفاهی نشانه ای مهم به شمار می رود. زبان روایت موجز است و در آن هیچ جمله و حتی کلمه ای غیرضرور بیان نمی شود. هر جمله در متن روایت وظیفه و در زنجیرۀ تصویر جایگاه خاص خود را دارد. روایت ژانر زندۀ فولکلور است که به وجود می آید، رشد و صیقل می آید و موافق وظیفۀ خود در روزگار مردم به کار می رود. به باور نگارندۀ این مقاله، روایت یک نوع متن استوار نثر شفاهی است که برای رسانیدن معلومات و به طور غیررسمی ثابت کردن حقیقتی دربارۀ این یا آن حادثه، اشیا، هدف و شخصیت های تاریخی و اساطیری ازطرف گوینده به کار برده می شود. به طور کلی، ساختار روایت عبارت از آغاز و انجام است و میان این دو نقطه کناری دو موضوع جای می گیرد که اولی سبب و دومی نتیجه است.